Jak przystało na geeka z wieloletnim stażem w branży IT, na moim biurku przez lata spoczywały najróżniejsze klawiatury. Marek znanych i nieznanych. Jednak miały pewien wspólny mianownik – niezależnie od posiadanych bajerów były to „gumiaki”. Zmiany nadeszły, gdy zastąpił je Microsoft Ergonomic 4000. A jeszcze więcej, gdy na giełdzie dopadłem Świętego Graala klawiatur mechanicznych – IBM Model M.
Czytaj dalej…
Dawno, dawno temu, a dokładniej w ostatnim wpisie (a że minęło od niego pół roku to inna sprawa) stwierdziłem że mój biedny T400, z podpiętą zewnętrzną grafiką, jest czymś dla mnie wystarczającym. Ale pojawiło się zlecenie, wraz z nim fundusze, a Lightroom, nie mówiąc już o Sony Vegas, zwyczajnie zjadały wszystkie zasoby jeszcze przed otwarciem jakiegokolwiek projektu.
Seria W70X, a dokładnie dwa modele – W700 i W701 były wybrykiem Lenovo jako laptop wszystko-mający. Dosłownie. Już rzut na specyfikację techniczną W700 mówi sam za siebie.
W opcji mamy najmocniejsze laptopowe Core2Duo (Extreme X9100), jaki Quada (QX9300), Quadro FX3700M oparte o układ G92M, czyli odpowiednik GTX8800M, miejsce na dwa dyski w RAID, dwa sloty ExpressCard (lub też zamiast drugiego slotu czytnik kart CF lub SmartCard), a lista dopiero się rozkręca. W lepiej wyposażonych modelach znajdziemy bowiem tablet graficzny Wacoma jak i kalibrator kolorów do wewnętrznego LCD (X-Rite). A matryca, 17″ 1920×1200 (W700 CCFL, W701 LED) robi wrażenie.
Oczywiście nie ma róży bez kolców. Dodając podstawowe czynniki, czyli 17″ + 2 dyski + najmocniejszy możliwy procesor i grafika na tamte czasy wychodzi nam coś, co wszyscy moi znajomi ochrzcili niebezpodstawnie płytą chodnikową – 41 x 31 x 4cm o wadze 3,77kg. Jakby tego było mało, coś musi to monstrum zasilić – tu przychodzi z pomocą cegła, czyli zasilacz. Skromne 170 watt i dodatkowe półtora kilograma wagi. A to wszystko w skromnej cenie która pierwotnie wynosiła w zakresie od $2500 do $4500.
Ktoś da więcej? Okazuje się że dało samo Lenovo. I stąd gwiazdka w tytule. Otóż modele z przypiskiem DS, za cenę dodatkowego pół kilograma wagi, centymetra grubości i kolejnego 1000-2000 zielonych posiadały wysuwany z boku drugi, 10 calowy wyświetlacz!
Nie wiem, co mnie podkusiło, aby wybrać akurat ten sprzęt, ale powiem jedno – nie żałuję.
Wpis o tym jak potraktowałem szlifierką kartę graficzną, aby zamontować ją w serwerze, stał się jednym z najpopularniejszych wpisów na PDAsite. Od tamtego czasu minął ponad rok, serwer zamieniłem na peceta opartego o popularną ostatnio modyfikację serwerowych czterordzeniowych Xeonów na cywilne płyty pod Core2Duo. Tym samym, zmieniając płytę główną na standardową uzyskałem pełny slot x16 i modyfikacja przestała być potrzebna.
Jednak, jak to na studenta przystało, często gdzieś wyjadę – a pecet jest mało mobilny. Mój Thinkpad T400 demonem szybkości również nie jest, a pomimo posiadania podwójnej/przełączanej grafiki – Intel 4500MHD + Radeon 3450, mocno brakuje mi wydajności graficznej poza domem.
I z tego powodu zacząłem szukać. A że kto szuka, wielbłądzi nie błądzi, szybko natknąłem się na rozwiązanie znane jako ViDock, a podążając dalej na wątek dotyczący budowy DIY eGPU… czyli podłączenia karty graficznej PCI-Express do laptopa. I tak saga trwa…
Jak zarzekłem się jeszcze we wpisie Dell XPS 10, czyli jak postawiłem na Windows RT, tak też w końcu poczyniłem – czyli nabyłem klawiaturę do tego tabletu, którego używam od października. Polowanie wprawdzie trwało dobry miesiąc, i po uświadomieniu sobie że dostać ją nie będzie wcale tak prosto (Dell w ramach żartu ma ją w swoim sklepie za ~1000zł) zdecydowałem się na zakup na eBayu z Wielkiej Brytani. Wprawdzie używanej, i z hiszpańskim układem klawiszy (co widać na zdjęciach), ale to już od lat mi nie przeszkadza :)
Dokładnie tydzień później zawitał do drzwi kurier z paczką. Tak, kurier. Royal Mail dostarcza paczki międzynarodowe (na szczęście?) za pośrednictwem kuriera GLS… który tak naprawdę do nich należy ;) Pomimo, że pierwszego dnia (jeszcze-nie-)posiadania tabletu miałem okazję dosłownie przez chwilę pobawić się klawiaturą, pojawił się dreszczyk emocji przy rozpakowywaniu.
Urządzenie z Windows RT chodziło mi po głowie od dawna. W sumie, od momentu kiedy zakupiłem Della Latitude XT, dzięki któremu mogłem pobawić się Windows 8 na dotyku pojemnościowym… i zmienić moją opinię na jego temat o 180 stopni. Ale XT miał wady – duży (12″), ciężki i krótko trzyma (4 godziny z dwoma akku, 2KG), po czym okazało się że sypie się w nim wszystko. Zdecydowanie jako typowy tablet-zabawka ideałem nie był.
Mniej więcej w tym samym czasie pojawiły się pierwsze informacje o jailbreaku Windows RT. Wtedy przyjąłem założenie że jeśli kiedykolwiek będę nabywać tablet – będzie posiadać ten system. Niestety, jak większość tabletów nadających się do pracy, miały poważną wadę – cenę. Skoro laptop, który jest moim głównym stanowiskiem robocznym, kosztował niecały tysiąc, nie wyobrażałem sobie wydania na zabawkę półtora-dwukrotności tej kwoty. Obecnie jednak Della XPS10 można dostać w okolicy tysiąca złotych (co w mojej opinii jest wciąż nieco za dużo), a ja dzięki dużemu zbiegowi okoliczności i wiedzy stałem się posiadaczem takowego za… cenę dla mnie akceptowalną ;)
Na recenzję niestety musicie poczekać, myślę że minimum klasyczne dwa tygodnie testów. Przy czym pierwsze odczucia są powalające…